Allah A Kulluk Etmek Ne Demektir

SOHBETİN ADI: ALLAH’A KUL OLMAK VE ALLAH’A KULLUK ETMEK
TARİHİ:

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allah’a sonsuz hamd ve şükrederek inşaallah sözlerimize başlıyoruz. Konumuz; Allah’a kul olmak ve Allah’a ibadet etmek. Belki şöyle söylemek de mümkün: Allah’a abd olmak ve abid olmak.

Abd; kul demektir. Ama abid ibadet eden demektir. Kul, zaten Allah’a ibadet eden bir kişidir, her hâlükârda. Ama birbirinden o kadar farklı hüviyetleri var ki… Dîndeki kavram kargaşası bu muhtevayı mahvetmiş durumda.

Sevgili kardeşlerim! Abd; bir insanın vasfıdır, sıfatıdır. Allah’a kuldur o. Kişinin ismidir. Kur’ân’da Allah’ın kulu var, tagutun kulu var. Açık bir şekilde abd olarak yer almış, Allah’ın kulu da şeytanın kulu da. Ama abid, ibadet eden demek. Namaz kılan, oruç tutan, zekât veren, hacca giden, kelime-i şahadet getiren, zikir yapan kişi. Zikirle beraber (İslâm’ın 5 şartı arasında bildiğiniz gibi zikir yok), Allah’a abd olmak da unutulmuş, sevgili kardeşlerim. Abd olmakla abid olmak arasındaki fark unutulmuş. Ve nerede abd kelimesi geçerse, o kulluk eden anlamına, ibadet eden anlamına kullanılıyor.

Sevgili kardeşlerim! Abd; Allah’ın kulu demektir. Allah’a kul olmaksa herkesin haddi değildir, harcı da değildir. Kişi, Kur’ân’ın kendisini kul yapacağını kesinleştirdiği bir emri yerine getirmeden Allah’a asla kul olamaz.

Allah’a kul olmak son derece basittir, son derece kolaydır. Ama insanlar bilmiyorlar. Bu iki kelime; “abd” kelimesi ile “abid” kelimesi, birbirine Kur’ân-ı Kerim’de en üstün ifadeleri kullananlar için dahi, bir yanıltıcı faktör olarak devreye girmektedir.

Allah’a kul olmak, Allah’a ulaşmayı dilemeyen hiç kimse için mümkün değildir. Birinci kulluk, Allah’a ulaşmayı dilediğiniz zaman gerçekleşir. Allah’a ibadet eden kişi ibadet ediyor diye Allah’a kul olamaz. Kim Allah’ın kuluysa mutlaka cennete girer. Herkes Allah’ın kulu olamaz. İnsanlar İslâm’ın 5 şartını yerine getiriyorlar diye Allah’ın kulu olmaları mümkün değildir.

Allah’ın kulu olmak, bir şartla gerçekleşir. Kim Allah’a mülâki olmayı, ruhunu Allah’a hayattayken ulaştırmayı dilerse, sadece o Allah’ın kulu olabilir. Allah’a mülâki olmayı dilemeden, hiç kimse Allah’ın kulu olamaz. O, ömür boyunca şeytanın kulu olarak kalacaktır.

Öyleyse bakalım ne diyor, Kur’ân-ı Kerim bu konuda? İşte Bakara Suresinde Allahû Tealâ şöyle buyuruyor:

2/BAKARA Allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilân nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumât(zulumâti), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Allah, âmenû olanların (Allah’a ulaşmayı dileyenlerin) dostudur, onları (onların nefslerinin kalplerini) zulmetten nura çıkarır. Ve kâfirlerin dostları taguttur (onlar, şeytanı dost edinirler, şeytan kimseye dost olmaz), onları (onların nefslerinin kalplerini) nurdan zulmete çıkarırlar. İşte onlar, ateş ehlidir. Onlar, orada ebedî kalacak olanlardır.

“Allah âmenû olanların dostudur. Onları zulmetten nura çıkarır. Kâfirlere gelince, onlar tagutun dostudurlar. Ve tagut onları nurdan zulmete çıkarır.”

İşte buradaki 1. faktör, âmenû olmak; insanı Allah’ın kulu yapan temel faktördür. Sadece âmenû olanlar Allah’ın kulu olabilirler. Allah’a ulaşmayı dileyenler Allah’ın kulu olabilirler. Sadece Allah’ın kulu olmak şerefine erenler cennete girebilirler. Ve Allah’ın kulu olmak bir tek dileğe vabestedir. Bir tek dilek. Allah’a ulaşmayı dilemek, o kişiyi mutlaka Allah’ın kulu yapar. Kim Allah’a mülâki olmayı dilerse, o kişi mutlak olarak Allah’ın kulu olmak şerefine ermiştir; dilediği an.

İşte şimdi abd kelimesi ile abid kelimesinin birbirine karıştırılmadığı ve abd’ın Allah’ın kulu olarak değerlendirildiği âyet-i kerimeye geliyoruz. Zumer Suresinin âyet-i kerimesine, Allahû Tealâ şöyle buyuruyor:

39/ZUMER Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâdi.

Ve onlar ki; taguta (insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinap ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Çünkü Allah’a yöneldiler (Allah’a ulaşmayı dilediler). Onlara müjdeler vardır. Öyleyse kullarımı müjdele!

Allahû Tealâ sahâbe için diyor ki: “Onlar taguta kul iken Allah’a yöneldiler, Allah’a ulaşmayı dilediler. Ve Allah’a kul oldular. Onlara müjdeler vardır, kullarımı müjdele.”

Onlar taguta kul iken, tagutun kulu olmaktan içtinap ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Neden? Allah’a ulaşmayı dilediler. Allah’a ulaşmayı diledikleri için, Allah’a münîb oldukları için.

Allah’a ulaşmayı dileyen herkes münîbtir (enâbû kelimesi).

“ve enâbû ilâllâh:Allah’a yöneldiler. Allah’a ulaşmayı dilediler.

“Onlara müjdeler vardır.” diyor, Allahû Tealâ. Ve şeytana kul iken, Allah’a ulaşmayı dilemek sebebiyle onların kul olduklarını Allahû Tealâ ifade ediyor. “Kullarımı müjdele!” diyor.

Âyet-i kerime son derece kesin olarak bütün sahâbenin tagutun kulu olduğunu söylüyor baştan. “Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ: Onlar taguta kul olmaktan, abd olmaktan kaçındılar. Kendilerini kurtardılar.”

İçtinap etmek; kaçınmak, sakınmak ve kurtulmak demek. “İçtinap ettiler, kaçındılar. Taguta kul olmaktan çekindiler, kaçındılar.” Niçin? “Allah’a yöneldiler. Onlara müjdeler vardır.” diyor, Allahû Tealâ. Sadece, bütün insanlardan sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler şeytana kul olmaktan kurtulabilirler. Allah’a kul olabilirler. “Onlara müjdeler vardır, kullarımı müjdele.” diyor.

lehumul buşrâ: onlar için müjdeler vardır.
fe beşşir: öyleyse müjdele

“Ibâdi:kullarımı.” diyor, Allahû Tealâ. “İbadet edenlere” demiyor, “kullarımı müjdele” diyor.

Sevgili kardeşlerim! Bu öylesine önemli bir kavram kargaşası ki; kişiyi cennete veya cehenneme götürebilir. Sadece bu kavram kargaşası, tek başına. Bir insan ibadet ediyor diye Allah’ın kulu olamaz. Bir insanın Allah’a namaz kılması, oruç tutması, zekât vermesi, hacca gitmesi, kelime-i şahadet getirmesi (İslâm’ın 5 şartını yapmak), hiç kimseyi cehennemden kurtaramaz.

Bu 5 şart, zaten İslâm’ın 5 şartı olarak Kur’ân-ı Kerim’de yeterli bir seviyeyi ifade etmez. İslâm’ın 6. şartı, Allah’a ulaşmayı dilemektir. Üstelik de olmazsa olmaz şartıdır Kur’ân-ı Kerim’in. İslâm’ın 7. şartı, zikirdir. Unutulan ve önemsiz sayılan; İslâm’ın 5 şartının yanında o kadar önemsiz sayılan ki; ne 32 farzda ne 54 farz da yer almamıştır zikir.

Sevgili kardeşlerim! İslâm’ın başına nasıl çoraplar örüldüğünü, nasıl bir tuzak kurulduğunu çok açık bir şekilde anlatır, İslâm’ın bugün kullanılan standartlarına bakmak. Sevgili kardeşlerim! Muhtevaya baktığımız zaman; 32 farz, 54 farz… Bunlar dînîmizin bugün kullanılan bütün bölümünü içermesi lâzım. Aslında, içeriyor diyebilir miyiz? Evet. İnsanların büyük kısmı, bu 32 farzla 54 farzın -özellikle 54 farzın, tabiî farklılıklar, burada eksiklikler kısmen giderilmiş- İslâm’ın bütününü kapladığını zannediyor. Bu farzların olmazsa olmaz şartı, Allah’a ulaşmayı dilemektir. Ve dilemeyen insan abd olamaz.

Herkes abiddir. Namaz kılan, oruç tutan, zekât veren, hacca giden, kelime-i şahadet getiren. Özellikle abid olmak, namaz kılmakla kendisini belli eder. İbadetin en büyük faktörü, insanı günde 5 vakit değil, 7 vakit meşgul edecek olanı namazdır. Namaz dînin direğidir. Namazın ötesinde, mademki konumuz abd ve abid olma müessesesi (Allah’a kul olmak ve Allah’a ibadet etmek müessesesi); ibadetlerin muhtevasına baktığımız zaman, bütün insanlar için şöyle bir sonuçla karşı karşıyayız sevgili kardeşlerim: İblis İslâm âlemini darmadağın etmiş, mahvetmiş. Sadece bir tek Allah’a ulaşmayı dilemeyi bu başlangıçtaki temel şartın içine katmamak suretiyle, insanları cehenneme kesin olarak mahkûm etmiş iblis. Allah’a ulaşmayı dilemeyen hiç kimse Allah’ın kulu olamaz. O hep şeytanın kulu olarak kalacaktır. Ama o kişi bir abiddir. İslâm’ın 5 şartını yerine getiren kişi namaz kılar, oruç tutar, zekât verir, hacca gider, kelime-i şahadet getirir. Ve namaz kıldığı sürece o abiddir. İbadet eden birisidir. Ama abd değildir. Abd olması mümkün değildir.

İşte Allahû Tealâ’nın sahâbeden verdiği misal: Sahâbe tagutun kulu iken, Allah’a mülâki olmayı dileyerek Allah’ın kulu oluyor. Yani Allah’a abd oluyor, Allah’a ulaşmayı dilediği için. Sahâbeye bakıyoruz; Kur’ân’ın omurgasını oluşturan, temelini oluşturan 7 safhanın 7’si de farz ve bütün sahâbe 7 safhanın 7’sini de gerçekleştirmişler.

1. farz: Allah’a ulaşmayı dilemek (3. basamak); farz. Allah’a ulaşmayı dilemeyen, Allah’ın kulu olamaz. Ama o kişi oruç tutuyorsa, namaz kılıyorsa, ibadetlerini yapıyorsa o kişi bir abiddir. Hiç kimse “O kişi abid değildir.” diyemez. O kişi abiddir. Ama o ibadet eden kişi, ibadetlerini yapan, Allah’a ibadet eden kişi, abd olamaz. Sadece abiddir.

Öyleyse Allahû Tealâ’nın Zâriyât Suresinin âyet-i kerimesindeki ifadesine bakın. Allahû Tealâ şöyle buyuruyor:

51/ZÂRİYÂT Ve mâ halaktul cinne vel inse illâ li ya'budûni.

Ve Ben, insanları ve cinleri (başka bir şey için değil, sadece) Bana kul olsunlar diye yarattım.

“Allah insanları ve cinleri başka bir şey için değil, Allah’a abd olsunlar diye yarattı.” ifadesine bakın. “Ya'budûn” kelimesinde, Allahû Tealâ’nın ifadesi “kulluk etmeyi” de içeriyor. Burada açık ve kesin bir şekilde bir vakıayla karşı karşıyayız. Allah’ın kulları Allah’a ibadet edenlerdir tabiî. Allah’a ulaşmayı dileyen kişide Allahû Tealâ evvelâ ibadet zevkini oluşturur. O kişi namaz kılarken büyük sevinç içindedir. Zikir yaparken büyük sevinç içindedir. İbadetlerin hepsini yapar. Allah’a başkalarından çok daha fazla ibadet eder. Allah’ın yolunda olmayanlar (Allah’a ulaşmayı dilemeyenler), Allah’ın seyr-i sülûk isimli yoluna girmeyenlerdir. Ve Allah’a ulaşmayı dilemeyen hiç kimsenin cennete girmesi mümkün değildir.

Sevgili kardeşlerim! Bu insanları Allahû Tealâ’nın; “Allah’a abd olmaları için veya abid olmaları için cinleri ve insanı yarattım.” demesindeki ifade, iki mânâya da gelebilir. İkisi de geçerlidir. Ama aslî unsur, bir kişiyi cehennemden kurtaracak unsur; o kişinin ibadet etmesi olsaydı, o zaman İslâm’ın 5 şartı herkesi kurtarırdı. Ama Allahû Tealâ’nın insanları kurtuluşa ulaştırdığı noktaya bakıyoruz; o abid olmakla değil, abd olmakla mümkün.

Bütün sahâbe Allah’a ulaşmayı dilemişler ve Allah’a abd olmuşlar, abid değil. “Fe beşşir ıbâdi: Kullarımı müjdele.” diyor, Allahû Tealâ.

Şimdi Kur’ân-ı Kerim bunu söylüyorsa, kim bunun aksini iddia edebilir ki? Ayrıca dînîmizin -önce Yahudilerin dînlerini kaybetmesinden, sonra Hristiyanların dînlerini kaybetmesinden daha ötedeki bugüne yaklaştıkça geçen devirler- başlangıçta bütün boyutlarıyla insanları kul eden bir dizayn içinde olan İslâm’ın, bir süre sonra kurtarıcı hüviyetini kaybettiğini görüyoruz.

Ne vardı, Peygamber Efendimiz (S.A.V) zamanında? Namaz kılmak vardı, oruç tutmak vardı, zekât vermek vardı, hacca gitmek vardı, kelime-i şahadet getirmek vardı. Hepsi vardı. Ama buna ilâveten Allah’a ulaşmayı dilemek vardı. Ve zikir vardı.

Sevgili kardeşlerim! İslâm’ı, hiç kimseyi Allah’ın cennetine ulaştıramayacak olan bir hüviyete sokanlar ve bunun yeterli olduğunu yalnız zannetmekle kalmayıp iddia edenler, milyonlarca insanın cehenneme girmesinde üzerlerine vebal alanlardır. Ve bu konu, Allah’ın bugünkü öğretisinin mimarı olan bizim nezdimizde, cinayetten daha ağır bir cürümdür.

Sevgili kardeşlerim! Bu insanlar, sadece Allah’a ulaşmayı dilemedikleri için, bu kavram unutulmuş olduğu için cehenneme doğru gidiyorlar şu anda. Ve biz bütün gücümüzle onlara anlatmaya çalışıyoruz ki; “Ne kaybedersiniz?” diyoruz. “Sadece bir dilek. Ruhunuzu Allah’a ulaştırmayı dileyeceksiniz. Sizden Allah’ın istediği şey bu kadar! Bunu yaptığınız zaman gideceğiniz yer, Allah’ın cennetidir.” diyoruz. Âyetlerle ifade ediyoruz. İspat ediyoruz, herkesin cehenneme doğru gitmekte olduğunu. Oysaki sadece bir Allah’a ulaşmayı dilemenin herkesi cehennemden kurtaracağını ispat ediyoruz. Ve insanlar duvar gibi, sessiz.

Dîn öğreticileri! Omuzlarınızda şu anda dünyanın en büyük vebali monash.pwâm dînînin öğreticileri! O insanların cehenneme gitmesinin arkasında, sizlerin cehenneme gitmenizin arkasında sadece bir tek sebep var: Sizin bu konuya yeterli boyutlarda eğilmemeniz, incelemek gereğini duymamanız. Bu bir fitnedir. Ve Allahû Tealâ diyor ki: “Fitne, katilden beterdir.” Bir insan en nihayet bir kişiyi öldürür, iki kişiyi öldürür, on kişiyi öldürür. Ama fitne, bütün bir toplumu cehenneme götürür.

Sevgili kardeşlerim! Şu anda fitne dünyayı tehdit ediyor. Peygamber Efendimiz (S.A.V) Allah’ın hakikatlerini ifade ederken, Allahû Tealâ diyor ki: “Onların arasında da kitap sahiplerinin hepsi birbirine eşit değildir. Onların arasında da gece-gündüz namaz kılanlar, zikir yapanlar var. İbadetlerini sizin gibi sürdürenler var. Ve sana bu âyetler geldikçe, gözlerinden sevinç gözyaşları akanlar var.” diyor, Allahû Tealâ.

Çünkü Hristiyanlarda da Yahudilerde de çoktan unutulmuş, temel emirler. Namaz unutulmuş, zikir unutulmuş. Zikir, sevgili kardeşlerim namazdan daha büyük bir ibadettir. İşte Allahû Tealâ’nın söyledikleri:

29/ANKEBÛT Utlu mâ ûhıye ileyke minel kitâbi ve ekımıs salât(salâte), innes salâte tenhâ anil fahşâi vel munker(munkeri), ve le zikrullâhi ekber(ekberu), vallâhu ya’lemu mâ tasneûn(tasneûne).

Kitaptan sana vahyedilen şeyi oku ve salâtı ikâme et (namazı kıl). Muhakkak ki salât (namaz), fuhuştan ve münkerden nehyeder (men eder). Ve Allah’ı zikretmek mutlaka en büyüktür. Ve Allah, yaptığınız şeyleri bilir.

“Habibim! Sana vahyettiğim o Kur’ân-ı Kerim var ya; o Kur’ân-ı Kerim’i onlara, sahâbeye oku. Tilâvet et, anlat. Ve namaz kıl. Çünkü namaz münkerden ve fuhuştan men eder. Ama zikrullah; Allah’ı “Allah, Allah, Allah, Allah…” diye zikretmek bu ikisinden de daha büyüktür.” diyor.

Üç tane zikir saymış Kur’ân-ı Kerim’de Allahû Tealâ, burada:

1- Allahû Tealâ’nın Kur’ân-ı Kerim’inin okunması,
2- Namaz kılmak,
3- Zikir yapmak.

“Ama zikir diğer ikisinden daha büyüktür. En büyük ibadet zikirdir.” diyor, Allahû Tealâ.

Zikir olmazsa İslâm yaşanamaz. Hiç kimse, Allah’ın üzerimize defaatle farz kıldığı ruhunu Allah’a ulaştıramaz. Zikirsiz böyle bir şeyi gerçekleştirmek mümkün değildir. Sadece Allah’ı zikretmek sebebiyle; Allah’ın katından gelen salâvâtla rahmet, salâvâtla fazl nurları kalbimize ulaşır. Kalbimizde îmân kelimesinin üzerine fazıllar ulaştığında, karşıt çekim güçleri sebebiyle nefsimizin kalbinde fazıllar yerleşir.

İşte başlangıçtaki herkesin kalbine kolayca inebilen %2 rahmetin ötesinde, asıl fazılların gelip (7 defa %7: %49) yerleşmesi lâzımdır ki; ruh zemin kattan Allah’a doğru yolculuğunu her %7 fazl birikiminde bir gök katı aşarak Emmare, Levvame, Mülhime, Mutmainne, Radiye, Mardiyye ve Tezkiye kademelerini de aşsın ve Allah’ın Zat’ına ulaşsın.

Allahû Tealâ defaatle vuslatı üzerimize farz kılmış. Ve zikirsiz, nefsin kalbine Allah’ın nurlarının gelmesi hiçbir şekilde mümkün değil. Nurlar gelmezse nefs tezkiyesi yok. Yoksa, hidayet de yok.

Dînin temel faktörlerini toplum unuttuktan sonra da asırlar boyunca tasavvufu yaşayanlar Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve sahâbenin yaşadığı İslâm’ı aynen yürütmüşler. Onlar; Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve bütün sahâbe, ruhlarını da vechlerini de nefslerini de iradelerini de Allah’a teslim etmişler. Arkasındaki en büyük ulaştırıcı faktör; zikir. Zikir yoksa seyr-i sülûk yok. Zikir yoksa, ruhun Allah’a ulaşması yok.

Öyleyse böyle diyen Allahû Tealâ, zikrin Allahû Tealâ’nın farzı olduğunu; az zikrin de günün yarısından daha çok zikrin de daimî zikrin de farz olduğunu Allahû Tealâ Kur’ân-ı Kerim’e koymuş. Üzerimize farz kılmış. Allahû Tealâ şöyle buyuruyor:

73/MUZZEMMİL Vezkurisme rabbike ve tebettel ileyhi tebtîlâ(tebtîlen).

Ve Rabbinin İsmi'ni zikret ve herşeyden kesilerek O’na ulaş.

“Rabbinin ismiyle zikret ve her şeyden kesilerek Allah’a ulaş.”

Günün yarısından daha fazla zikrin farz olduğunu söylüyor Allahû Tealâ:

33/AHZÂB Yâ eyyuhâllezîne âmenûzkûrullâhe zikren kesîrâ(kesîran).

Ey âmenû olanlar! Allah’ı çok zikirle (günün yarısından fazla) zikredin.

“Ey âmenû olanlar! Allah’ı çok zikirle zikredin. Günün yarısından daha çok zikredin.”

Kim Allah’ı günün yarısından daha çok zikrederse, onlar “zahid” olurlar. Allah’a dünyadan daha fazla değer verdiklerini, 12 saatten fazla her gün zikir yaparak ispat ederler Allahû Tealâ’ya. Her an içlerindeki ses “Allah” kelimesini tekrar eder. Yeter mi? Hayır, yetmez.

Daimî zikir de farz. Allahû Tealâ Nisâ Suresinde şöyle buyuruyor:

4/NİSÂ Fe izâ kadaytumus salâte fezkurûllâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbikum, fe izatma’nentum fe ekîmus salât(salâte), innes salâte kânet alâl mu’minîne kitâben mevkûtâ(mevkûten).

Böylece namazı bitirdiğiniz zaman, artık ayaktayken, otururken ve yan üstü iken (yatarken), (devamlı) Allah'ı zikredin! Daha sonra güvenliğe kavuştuğunuz zaman, namazı erkânıyla kılın. Muhakkak ki namaz, mü'minlerin üzerine, "vakitleri belirlenmiş bir farz" olmuştur.

“Ayaktayken de otururken de yan üstü yatarken de hep Allah’ı zikredin.” diyor, Allahû Tealâ.

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allahû Tealâ zikri farz kılmış, günün yarısından daha fazla zikri farz kılmış. Ve bir insan üç halde bulunabilir. Ya ayaktasınız ya oturuyorsunuz ya da yatıyorsunuz. Üç halin üçünde de Allahû Tealâ’yı devamlı zikretmemizi farz kılmış. Aradan 14 asır geçmiş sadece. Bugün tatbikata bakıyoruz, üniversitelerde öğretilen dîn öğretimine bakıyoruz ve korkunç bir tuzağa düşürüldüğümüzü görüyoruz.

Zikir; nefs tezkiyesini ve tasfiyesini sağlayan, insanların ruhunu nefs tezkiyesiyle Allah’a ulaştırmasını sağlayan, sonra fizik vücutlarını, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim etmelerini sağlayan daimî zikir ve arkasından tespih; daimî zikrin ötesi. İradî yapının dışında, “Allah” kelimesini o kişinin iç dünyasında devamlı tekrar etmesi. Sünnetullah’ın insan üzerinde vücuda getirdiği tespih.

Sevgili kardeşlerim! Şimdi olay buysa, Allahû Tealâ zikri farz kılmışsa, 14 asır evvel Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve bütün sahâbe zikr-i daime ulaşmışlarsa ve ruhlarını da fizik vücutlarını da nefslerini de iradelerini de Allah’a teslim etmişlerse… Bugün biz insanlar İslâm’ın 5 şartıyla amel ederek İslâm âleminin kurtuluşa ulaşacağını zannediyorsak… Ve biz bu hakikatleri söylemekten dilimizde tüy bitmesine rağmen, bu hakikatler insanlar tarafından benimsenmiyorsa… Gözlerimizin önünde her ölen kişi, cehenneme doğru bir yolculuk yapıyorsa… Bunun ıstırabını düşünebiliyor musunuz sevgili kardeşlerim, bundan ne kadar üzüntü duyduğumuzu?

Biz, sizler için yaşıyoruz. Sizleri kurtarmakla vazifelendirildik. Ve zikir kurtuluşunuzun bel kemiğidir. Ve ne 32 farzın içinde ne 54 farzın içinde zikir mevcut değil. Şeytanın bizi nasıl bir tuzağa düşürdüğünün farkında mısınız?

Sevgili kardeşlerimiz, bizi dinleyenler, izleyenler! Omuzlarımızdaki yükün ne kadar ağır olduğunun farkında mısınız? İnsanlar dinlesinler demiyoruz. Dinledikten sonra bir tahkik etsinler söylediklerimizi Kur’ân-ı Kerim’den. Bakalım hepsi doğru mu? Söylediklerimizin hepsi doğru mu? Kur’ân’da hepsi var mı? Yetmez. Evvelâ bunu tahkik edeceksiniz. Söylediklerimiz hep Kur’ân âyetleriyledir. Açıp bakacaksınız, o Kur’ân âyetlerine. Orada var mı söylediklerimiz? Göreceksiniz ki hepsi var. Ondan sonra örnekleri nerden veriyoruz? Kur’ân âyetleriyle Allahû Tealâ’nın emirlerini birlikte veriyoruz. Ondan sonra da o emirlerin, bizim sizlere lanse ettiğimiz, açık bir şekilde Allah’ın bize öğrettiği; size mutlaka öğretmek mecburiyetinde kaldığımız o emirlerin, Kur’ân-ı Kerim’de evvelâ var olduğunu ispatlıyoruz size.

Yeter mi? Yetmez. Bir şey daha ispatlıyoruz. 14 asır evvel Hz. Muhammed Mustafa (S.A.V) ve O’nun bütün sahâbesinin bunları gerçekleştirdiğini görüyoruz.

Sevgili kardeşlerim, 14 asır evvel onlar;

• Allah’a ulaşmayı dilediler.
• Kâinatın en büyük mürşidine tâbî oldular.
• Ruhlarını Allah’a ulaştırdılar.
• Fizik vücutlarını Allah’a teslim ettiler.
• Nefslerini Allah’a teslim ettiler.
• İrşad oldular.
• İradelerini de Allah’a teslim edip, irşad makamına tayin edildiler Allahû Tealâ tarafından.

Öyleyse sevgili kardeşlerim, bu hakikatlerin İslâm âleminde kabul edilmemesi ve insanların, dîn öğretenlerin söylediklerimizi incelemek zahmetine dahi katlanmaması; sadece bizim ülkemizde 60 milyon insandan fazlasını şu anda cehenneme doğru götürüyor. Bu korkunç bilançoyu, hangi vicdanı sızlamayan insanlar, böyle olduğunu bile bile gözlerini kapatarak insanlara Allah’ın hakikatlerini ulaştırmazlar; bunu idrak etmek bizim için mümkün olmuyor. Bu nasıl bir vicdan anlayışıdır ki; gözlerini kapatıyor dîn adamlarımız: “Onlar cehenneme gitsinler.” diyorlar. Bu mânâya gelmiyor mu?

Sevgili kardeşlerim! Her geçen gün hüznümüz büyüyor. Hakikatleri bildiğimiz halde, her ölen kişinin bu hakikatlerin bilincinde olmadan ölmesi sebebiyle; sadece bir tek dileği dilemediği için, sadece bir Allah’a ulaşmayı dilemediği için cehenneme gideceğini bile bile yaşamak… Bunun nasıl bir hüzün olduğunu biliyor musunuz?

Sevgili kardeşlerim! Dilemeyen kişinin cehennemden kurtulması mümkün değil. Bakınız ne diyor Allahû Tealâ?

10/YÛNUS İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatmeennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).

Muhakkak ki onlar, Bize ulaşmayı (hayatta iken ruhlarını Allah’a ulaştırmayı) dilemezler. Dünya hayatından razı olmuşlardır ve onunla doyuma ulaşmışlardır ve onlar âyetlerimizden gâfil olanlardır.

10/YÛNUS Ulâike me'vâhumun nâru bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).

İşte onların kazandıkları (dereceler) gereğince varacakları yer ateştir (cehennemdir).

“Onlar kesin surette, muhakkak surette Bize mülâki olmayı (ruhlarını hayattayken Bize ulaştırmayı) dilemezler. Onlar dünya hayatından razıdırlar. Dünya hayatıyla mutmain olurlar. Onların gidecekleri yer, kazandıkları dereceler itibariyle (iktisap ettikleri dereceler itibariyle) ateştir, cehennemdir.” diyor, Allahû Tealâ.

Sadece bir tek sebep: Allah’a mülâki olmayı dilememek.

Elbette hakikatlerin bütün boyutlarıyla ortaya çıkacağı günlere geleceğiz. O zaman bütün dünya bir sulh ve sükûn dünyası olacak. Ama ya, o günlere ulaşıncaya kadar bizim dîn adamlarımızın söylediklerimizi inceleyip de doğruyu anlaması ve başkalarına anlatması noktasına kadar ölecek olan milyonlarca insan? Onların vebali, bu konuda söylediklerimizi incelemeyen dîn adamlarının üzerinedir. Allah taksiratlarını affetsin…

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allah’ın huzurunda hepinizi selâmlıyoruz. Gene hüzünle kapatıyoruz bu konuşmayı. Gözümüzün önünde hep cehenneme doğru yol alan milyonlarca insan var, sevgili kardeşlerim. Milyonlarca insan… Dünyadakiler ve özellikle bizim ülkemizdekiler. Ve insanlar, dîn adamları da dâhil olmak üzere cehenneme doğru gidiyorlar. Yazık değil mi, sevgili kardeşlerim?

Allahû Tealâ’nın hepinizi hem cennet saadetine hem dünya saadetine ulaştırmasını; hepinizi o tek dilekle, Allah’a ulaşmayı dilemek suretiyle, Allah’ın kulu kılmasını ve Allah’ın cennetine ulaşmanızı Yüce Rabbimizden dileyerek, sözlerimizi inşaallah burada tamamlıyoruz.

İmam İskender Ali  M İ H R