Elvan Çiçekleri Takma

Ela gözlüm ben bu elden gidersem.

Zülfü perişanım kal melul melul.

Kerem et aklından çıkarma beni.

Ağla gözyaşını sil melul melul.

°

Göğsümde koca bir kuş yuvası varken, hepsi birden çırpınmaya başladı. Koca bir kasırga çıktı ciğerlerimin içinde. Savrulan organlarım, bitmek bilmeyen bir sevdaya baş tutmuştu. Nerde olduğumu bilmediğim bir alanın ortasında, bir sevda adamını arar halde bulmuştum kendimi. Bir ok attılar tam gönlümün ortasına. Ok saplandı canıma, yaktı orayı.

Nasıl yandı canım, nasıl yaktılar ciğerimi kimse sormadı. Biri de çıkıp demedi, "yahu seni kim öldürdü? Ne oldu sana böyle? Kim yaktı senin canını?" Demediler şayet deseler cevabını verebilir miydim? Yıllardır süre gelen, acı bir can bıraktım meydana. Sonunu bilmediğim bir sevdaya tutuldum. Suç benim miydi?

Düşüncelerim ilmek ilmek beynime zehir gibi yayıldı. Nefesimi kesti, etime camlar battı ama sesim çıkmadı. Her şey çok güzeldi. Dün benim yaşamaya başladığım gündü. Nefes aldığım, yüz kaslarımı gülmek için kullandığım ama izin vermedi. Sözlerini boğazıma ilmek diye geçirdi. Sesini ayağımın altında duran tabure niyetine kaydırdı ve beni susturdu.

Elfida, yaptı yine yapacağını.

Uzun süredir dinmeyen baş ağrım yine göstermişti kendini. Yutkunsam dahi dinmedi boğazımda gezen yumru. Ne yapsam olmuyordu. Ulaşsam itiyor, ciğerimi söküp alıyordu ellerimden. Yakıp, yıkıyor umrunda dahi olmuyordum. Seviyordum, Tanrı şahit hiçbir insanoğlu hiçbir insanoğlunu onu sevdiğim gibi sevemezdi.

Ama insandım ve benim bir canım vardı. Dün olanları düşünerek merdivenleri çıkarken, dolmadan edemedi gözlerim. Kocaman evde tek başıma, onu düşünerek delirecektim. Bana bizden olmaz dedi. Ben senin Elfidan değilim dedi. Bana dedi ki hasretinden öldüğün Elfida'n değilim. Olur muydu öyle şey? O benim, benim Elfida'm.

Yutkundum ve kendimi odama attım. Benden kaçışı, gidişi aklıma doldukça delirecek boyuta geliyordum. İlaç alıp bir bardak su içerken sürahinin içindeki su dosyalardan birine döküldü. Dünün siniri ile vurduğum gibi kırıldı. Duvarda paramparça oldu. Aynı kalbim gibi, umutlarım gibi, hayallerim gibi kırıldı.

Masanın üzerindeki kırıkları avucum ile topladım. Kesildi ama yine de durmadım. Canım yandı, cam parçanın avucumun içine sızdığını hissettim yine durmadım. Yanmıyordu işte canım, yakamıyordu kimse onun kadar. Deniyordum biri benim canımı onun kadar yaksın, dayanamıyorum diyemiyordum.

Bir kağıt parçasının arasına koydum ve camın kenarına bıraktım. Elimi bir bez parçası ile tutturdum. Yazacaktım yine, bu sefer ben akıtacaktım zehrimi. Ben onun gibi değildim, ben ona yeniliyordum. Onu gördüğüm an dilim lâl oluyor, zihnim çiçekler gibi şenleniyordu. Kan bürünen ellerim papatya tutuyor, çatık kaşlarım anında normale dönüyordu.

13/12/1950

Ben Kuzey Tarafı Teğmen'i Kim Seokjin.

Bu sefer sana sinirliyim! Lâkin yine en güzel cümlelerimi sana ayıracağım Elfida, benim Elfida'm. Dün bana, bir daha bana böyle hitap etme dedin. Neden? Çok mu korkuyorsun feda edilmekten? Sahi sen Elfida'nın ne demek olduğunu biliyor musun minik kuşum?

Gerçi henüz öğrenmeni istemiyorum. Çünkü eğer olurda bu mektupları okuyorsan, sırası ile sana gelecek ve daha birkaç günün mektubunda öğren istemiyorum. Şimdi gelelim gönül burukluğuma. Baksana kırgınım dahi diyemiyorum. Senden tüm kötü sözleri uzak tutmak istiyorum.

Elâ gözlüm ben bu elden gidersem,
Zülfü perişanım kal melül melül.
Kerem et, aklından çıkarma beni,
Ağla gözyaşını, sil melül melül.

Elvan çiçekleri takma başına,
Kudret kalemini çekme kaşına,
Beni ağlatırsan doyma yaşına,
Ağla göz yaşını, sil melül melül

Yeter ey sevdiğim sen seni düzet
Karaları bağla, beyazı çöz at
O nazik ellerin bir daha uzat
Ayrılık şerbetin ver melül melül

Karac’oğlan der ki ölüp ölünce
Bende güzel sevdim kendi halimce
Varıp gurbet ele vasıl olunca
Dostlardan haberim al melül melül