Epirojenik Hareketler

İçerik

epirojenik hareketler Bunlar yer kabuğunda yavaş yavaş meydana gelen dikey yükselme ve alçalma hareketleridir. Dünya'nın iç katmanlarından aldığı baskılar nedeniyle yer kabuğunda yıllarca çeşitli hareketler meydana geldi.

Bu hareketler, korteksin biçiminde, etkileri bugün hissedilen değişiklikler yarattı. Bu hareketler arasında orojenik, epirojenik, sismik ve volkanik patlamalar yer alır.

Birincisi, dağların oluşumuna neden olan düzensiz hareketlerdir. Epirojenik olanlar yer kabuğunun yavaş hareketleridir.

Sismik, kabuğun şiddetli ve kısa titreşimleridir. Son olarak, volkanik patlamalar, erimiş kayaların Dünya'nın iç kısmından aniden çıkarılmasını temsil eder.

Epirojenik ve orojenik hareketler arasındaki fark

Orojenik olanlar nispeten hızlı tektonik hareketlerdir ve yatay veya dikey olabilirler, etimolojik anlamları dağların oluşumudur.

Dolayısıyla bu hareketlerin dağlardan ve onların rahatlamasından kaynaklandığı anlaşılmaktadır. Bu hareketler yatay veya bükülerek, dikey veya kırılarak olabilir.

Öte yandan epirojenik, yükselme ve alçalma hareketleridir, orojenikten çok daha yavaş ve daha az güçlüdür, ancak bir kabartmayı kırmadan şekillendirebilir. Bu hareketler, yavaş ama aşamalı olarak arazide düzensizlikler üreten tektonik plakalarda meydana gelir.

Her kıtanın ve okyanusun üzerinde durduğu farklı plakalar, gezegenin iç kısmında bol miktarda bulunan magmanın üzerinde yüzüyor.

Bunlar sıvı ve dengesiz ortam içerisinde ayrı plakalar oldukları için algılanmasa da kesinlikle hareket halindedirler. Bu tür hareketlilikten volkanlar, depremler ve diğer coğrafi özellikler oluşur.

Epirojenik hareketlerin nedenleri

Yerkabuğunun dikey hareketlerine epirojenik denir. Bunlar büyük veya kıtasal bölgelerde meydana gelirler, en büyük kıtasal kitlelerin çok yavaş yükseliş ve inişleridir.

Büyük felaketlere yol açmadıkları doğru olsa da insanlar tarafından algılanabilirler. Bunlar, bir platformun genel dengesinden sorumludur. 15 ° eğimi aşmazlar.

Yukarı doğru epigenez, esas olarak kıtasal kütleye baskı uygulayan bir ağırlığın ortadan kalkması ile üretilirken, aşağı doğru hareket, söz konusu ağırlık ortaya çıktığında ve kütleye etki ettiğinde ortaya çıkar (Jacome, 2012).

Bu fenomenin iyi bilinen bir örneği, kıtanın buzunun kayalara baskı uygulayarak bu platformun inmesine neden olduğu büyük buzul kütleleridir. Buz ortadan kalktıkça kıta kademeli olarak yükselir ve izostatik dengenin korunmasına izin verir.

Bu tür bir hareket, Patagonya'nın kayalıklarında görüldüğü gibi, bir sahilin batmasına ve bir diğerinin ortaya çıkmasına neden olur ve bu da, yükselen kıyıda denizde bir gerileme veya deniz geri çekilmesine neden olur.

Epirogenezin sonuçları

Epirojenezin eğilmesi veya sürekli hareketi, yüksekliği 15 ° 'yi aşmayan ve yalnızca bir yönde monoklinal yapılar üretir.

Ayrıca doğrusal olarak da bilinen katlanmamış yapılara neden olarak daha büyük çıkıntılar oluşturabilir. Yükselen bir şişkinlikse buna anteclise denir, ancak alçalıyorsa buna sineclise denir.

İlk durumda, plütonik kökenli kayaçlar hakimdir çünkü aşınmış bir yüzey işlevi görür; sineklise, tortul kayaçların bol olduğu birikim havzalarına eşdeğerdir. Bu yapılardan tabular kabartma ve yamaç kabartması ortaya çıkar (Bonilla, 2014).

Epriyojenik hareketler aşağıya doğru veya negatif olduğunda, kıta kalkanlarının bir kısmı su altında kalır, sığ denizler ve kıta rafları oluşturur ve tortul katmanları en eski magmatik veya metamorfik kayalar üzerinde biriktirir.

Pozitif veya yukarı doğru hareket halinde meydana geldiğinde, tortul tabakalar deniz seviyesinin üzerinde yer alır ve erozyona maruz kalır.

Epirogenezin etkisi, kıyı şeritlerinin değişmesinde ve kıtaların görünümünün aşamalı dönüşümünde gözlenmektedir.

Coğrafyada tektonizm, yer kabuğunun içinde meydana gelen tüm bu hareketleri inceleyen daldır ve bunların arasında tam olarak orojenik ve epirojenik hareket vardır.

Bu hareketler, Dünya'nın kabuğunu doğrudan etkiledikleri için, kırılan veya yeniden düzenlenen kaya katmanlarının deformasyonuna neden oldukları için incelenir (Velásquez, 2012).

Küresel tektonik teorisi

Yerkabuğunun hareketlerini anlamak için, modern jeoloji, 20. yüzyılda geliştirilen Küresel Tektonik Teoriye dayanmıştır; bu teori, farklı jeolojik süreçleri ve olayları açıklayarak, dış tabakanın özelliklerini ve gelişimini anlamak için Dünya ve iç yapısı.

1945-1950 yılları arasında okyanus tabanında büyük miktarda bilgi toplandı, bu araştırmaların sonuçları bilim adamları arasında kıtaların hareketliliği hakkında kabul gördü.

1968 yılına gelindiğinde, yer kabuğunun jeolojik süreçleri ve dönüşümleri hakkında eksiksiz bir teori zaten geliştirilmişti: levha tektoniği (Santillana, 2013).

Elde edilen bilgilerin çoğu, II.Dünya Savaşı sırasında (1939-1945) okyanusların dibine batmış nesneleri tespit etme ihtiyacı nedeniyle geliştirilen ve SONAR olarak da bilinen sesli navigasyon teknolojisi sayesinde elde edildi. SONAR'ı kullanarak okyanus tabanının ayrıntılı ve tanımlayıcı haritalarını üretebildi. (Santillana, 2013).

Levha tektoniği, Dünya'nın katı kabuğunun yaklaşık yirmi yarı sert plakaya bölündüğünü belirterek gözlemlere dayanmaktadır. Bu teoriye göre, litosferi oluşturan tektonik plakalar, altlarındaki kaynama mantosunun hareketiyle sürüklenerek çok yavaş hareket ederler.

Bu plakalar arasındaki sınır, depremlerin ve volkanik patlamaların düzenli olarak meydana geldiği tektonik aktiviteye sahip alanlardır, çünkü plakalar çarpışır, birbirlerinden ayrılır veya üst üste gelir, bu da yeni rölyef biçimlerinin ortaya çıkmasına veya belirli bir kısmının tahrip olmasına neden olur. Doğu.

Referanslar

1. Bonilla, C. (2014) Epirojenez ve orojenez Prezi.com'dan kurtarıldı.
2. Ecured. (2012) Kıta Kalkanları. Ecured.cu'dan kurtarıldı.
3. Fitcher, L. (2000) Levha Tektoniği Teorisi: Levha Sınırları ve Levha Arası İlişkiler Csmres.jmu.edu'dan kurtarıldı.
4. Jeolojik araştırma. Kıtasal Sürüklenme ve Plaka Tektoniği Teorisi. İnfoplease.com'dan kurtarıldı.
5. Jacome, L. (2012) Orogenez ve Epirogenez. Geograecología.blogsport.com adresinden kurtarıldı.
6. Santillana. (2013) Plaka tektoniği teorisi. Genel Coğrafya 1. yıl, 28. Caracas.
7. Strahler, Artur. (1989) Fiziksel coğrafya. Carcelona: Omega.
8. Velásquez, V. (2012) Coğrafya ve Çevre Tektonizma. Geografíaymedioambiente.blogspot.com adresinden kurtarıldı.

Epirojenez, yer kabuğunun geniş bir alanda yükselmesi veya alçalması olayına verilen addır. Bu olayın sonucunda kara veya kıta oluşumu gerçekleşir.

Yer kabuğu, Manto üzerinde yüzer durumda bulunur ve belirli bir dengeye sahiptir. Bu dengeye İzostatik denge denmektedir. Yer kabuğunun ağırlığının değişmesi bu dengeyi bozar ve bunun sonucunda epirojenik hareketler oluşur. Bu dengenin bozulmasında başlıca nedenler şunlardır; denizlerde birikme, karalarda aşınma, buzullaşma, buzulların erimesi.

Dış kuvvetlerin ayrışmış maddeleri taşıması ya da buzulların erimesi gibi nedenlerden ötürü, yer kabuğunun yükü azalmaktadır. Hafifleyen yer kabuğu, mantonun kaldırma kuvvetinin de etkisiyle yükselirken, deniz seviyesi gerilemektedir. Deniz gerilemesi regresyon olarak anlandırılır. Bu oluşumun sonucunda eski kumsallar, deniz seviyesine göre yüksekte kalır ve kıyı taraçlarını oluşturur.

Yer kabuğu, üzerindeki yük arttığı için alçalmaktadır. Dış kuvvetlerin taşıdığı materyalleri belirli bir alanda biriktirmesi, buzul oluşumu, volkanik faaliyetler sonucu çıkan materyellerin birikmesi gibi nedenlerden dolayı yer kabuğu ağırlaşıp alçalabilir. Yer kabuğu çökerken deniz karaya doğru ilerler, bu olaya transgresyon adı verilir.

Kaynakça[değiştir

Epirojenik Hareketler Nedir?

epirojenik hareketler yer kabuğunda yavaşça oluşan dikey yükseliş ve alçalma hareketleridir.. 

Yıllarca, Dünya'nın iç katmanlarından aldığı baskılar nedeniyle yer kabuğunda çeşitli hareketler meydana gelmiştir. Bunlar, etkileri bugün hissedilen kabuk şeklinde değişiklikler yarattı. Bu hareketler arasında: orojenik, epirojenik, sismik ve volkanik püskürmeler.

Birincisi, dağların oluşumuna yol açan eşitsiz hareketlerdir. Öte yandan epirogénicos, karasal kabuğun yavaş hareketleridir..

Sismik olanlar kabuğun şiddetli ve kısa titreşimleridir. Son olarak, volkanik püskürmeler erimiş kayaların Dünya'nın içinden ani fırlamasını temsil eder.

Epirojenik ve orojenik hareketler arasındaki fark

Orojenik nispeten hızlı tektonik hareketlerdir ve yatay veya dikey olabilir, etimolojik anlamları dağların oluşumu.

Bu nedenle, bu hareketlerin dağları ve onların rahatlamasını sağlayan hareketler olduğu anlaşılmaktadır. Bu hareketler yatay veya katlanabilir ve dikey veya kırılabilir olabilir..

Öte yandan, epirogénicos, yükselme ve alçalma hareketleri, orojenikten çok daha yavaş ve daha az kuvvetli fakat kırılmadan bir kabartma modelleme yeteneğine sahip. Bu hareketler, arazide düzensizlikler üreten tektonik plakalarda yavaş ama kademeli olarak meydana gelir..

Her kıtaya ve okyanusa dayanan farklı plakalar, gezegenin içinde bulunan magmanın tepesinde yüzüyor..

Bunlar sıvı ve dengesiz bir ortamda ayrı plakalar oldukları için algılanmamasına rağmen kesinlikle hareket halindedirler. Bu tür bir hareketlilikten yanardağlar, depremler ve diğer coğrafi özellikler oluşur..

Epirojenik hareketlerin nedenleri

Yer kabuğunun dikey hareketlerine epirogénicos denir. Bunlar büyük veya karasal bölgelerde meydana gelir, en geniş kıta kütlelerinin yükseliş ve alçalma eğilimleri çok yavaştır..

Büyük felaketler üretmedikleri doğru olsa da, insanlar tarafından algılanabilirler. Bunlar bir platformun genel olarak kullanılmasından sorumludur. 15 derecelik bir eğimin üstesinden gelemezler.

Yükselen epirojenez, çoğunlukla kıtasal kütleye baskı uygulayan bir ağırlığın ortadan kalkması ile üretilirken, aşağı doğru hareket, bahsedilen ağırlık göründüğünde ve kütle üzerinde etki ettiğinde ortaya çıkar (Jacome, 2012)..

Bu fenomenin iyi bilinen bir örneği, kıtanın buzunun bu platformun inişine neden olan kayalara baskı uyguladığı büyük buzul kütlelerinden biridir. Buz kayboldukça kıta kademeli olarak artar ve bu da izostatik dengeyi korur.

Bu hareket türü, bir kıyıya batırmaya ve bir diğerinin ortaya çıkmasına neden olur; bu da Patagonya kayalıklarının gösterdiği gibi, denizde ya da deniz kıyısında bir gerileme meydana getirir..

Epirogezinin Sonuçları

Epirogenezin devrilme veya sürekli hareketi, 15 ° dengesizliği aşmayan ve sadece bir yönde monoklinal yapılar üretir..

Ayrıca daha büyük çıkıntılar oluşturarak, aynı zamanda aklinler olarak da bilinen katlanmamış yapılara neden olabilir. Eğer yükselen bir çıkıntı ise buna anteclise denir, ancak alçalırsa sineclise denir.

İlk durumda, plütonik kökenli kayalar hakimdir; çünkü aşınmış bir yüzey işlevi görür; Öte yandan, sineclise, tortul kayaların bolca bulunduğu birikimin temellerine eşittir. Tabular kabartması ve şev kabartmasının patlaması bu yapılardandır (Bonilla, 2014)..

Epriojenik hareketler inerken ya da negatif olduğunda, kıta kalkanlarının bir kısmı batırılarak sığ denizler ve kıta sahanlıkları oluşmakta, tortul tabakaları en eski magmatik ya da metamorfik kayalara bırakmaktadır..

Olumlu ya da yükselen bir hareketle meydana geldiğinde, tortul tabakalar deniz seviyesinin üzerinde bulunur ve erozyona maruz kalırlar..

Epirogénesis'in etkisi kıyı şeridinin değişmesinde ve kıtanın görünümünün ilerici dönüşümünde gözlenir..

Coğrafyada tektonizm, yer kabuğunun içinde meydana gelen tüm bu hareketleri inceleyen, aralarında kesin olarak orojenik ve epirojenik hareket olan daldır..

Bu hareketler incelenmiştir, çünkü kırılmış veya yeniden düzenlenmiş kaya katmanlarının deformasyonunu üreten Dünya kabuğunu doğrudan etkilemektedirler (Velásquez, 2012).

Küresel Tektonik Teorisi

Yerkabuğunun hareketlerini anlamak için modern jeoloji, yirminci yüzyılda geliştirilen Küresel Tektonik Teorisine, dış tabakanın özelliklerini ve gelişimini anlamak için açıklandığı farklı süreçlerin ve jeolojik olayların açıklanmasına dayanmaktadır. Dünya ve iç yapısı.

1945 ve 1950 yılları arasında okyanus dibinde büyük miktarda bilgi toplandı, bu araştırmanın sonuçları bilim adamları arasında kıtaların hareketliliği konusundaki kabulünü sağladı..

1968'de, yerkabuğunun süreçleri ve jeolojik dönüşümleri üzerine tam bir teori geliştirilmişti: plaka tektoniği (Santillana, 2013).

Elde edilen bilgilerin çoğu, İkinci Dünya Savaşı sırasında (1939-1945) okyanusların dibine batmış nesneleri tespit etmek için gerekli savaş nedeniyle geliştirilen SONAR olarak da bilinen ses navigasyon teknolojisi sayesinde oldu. SONAR kullanımı ile okyanus tabanının detaylı ve açıklayıcı haritalarını üretti. (Santillana, 2013).

Plaka tektoniği, Dünya'nın katı kabuğunun yaklaşık yirmi yarı-sert plakalara bölündüğünü belirterek gözlemlere dayanmaktadır. Bu teoriye göre, litosferi oluşturan tektonik plakalar, altındaki kaynama mantosunun hareketi ile sürüklenerek çok yavaş hareket eder..

Bu plakalar arasındaki sınır, depremlerin ve volkanik patlamaların düzenli olarak gerçekleştiği tektonik bir aktiviteye sahip alanlardır, çünkü plakalar birbirleriyle çarpışır, birbirinden ayrılır veya üst üste binerek yeni rölyef biçimlerinin görünmesine veya belirli bir kısmının tahrip olmasına neden olur. bu.

referanslar

1. Bonilla, C. (2014) Epirojenez ve orogenez Prezi.com adresinden kurtarıldı.
2. Ecured. (2012) Kıta Kalkanları. Ecured.cu sitesinden kurtarıldı.
3. Fitcher, L. (2000) Levha Tektonik Teorisi: Levha Sınırları ve Interplate İlişkileri Csmres.jmu.edu'den alındı.
4. Jeolojik Etüt. Kıtasal Sürüklenme ve Plaka Tektoniği Teorisi. İnfoplease.com adresinden alındı.
5. Jacome, L. (2012) Orogenez ve Epirojenez. Geograecología.blogsport.com adresinden alındı.
6. Santillana. (2013) Plaka tektoniği teorisi. Genel Coğrafya 1. yıl, 28. Karakas.
7. Strahler, Artur. (1989) Fiziksel Coğrafya. Carcelona: Omega.
8. Velásquez, V. (2012) Coğrafya ve Çevre tektonizma. Geografíaymedioambiente.blogspot.com adresinden alındı.

nest...

96214 96215 96216 96217 96218

oksabron ne için kullanılır patates yardımı başvurusu adana yüzme ihtisas spor kulübü izmit doğantepe satılık arsa bir örümceğin kaç bacağı vardır