Mahkum 21.bölüm

Mahkum, MF Yapım imzalı, ilk bölümü 14 Aralık 2021 tarihinde yayımlanan, aksiyon ve dram türündeki Türk televizyon dizisidir. Mahkum son bölüm izle! Mahkum 21. bölüm HD izle! Mahkum yeni bölümde neler olacak? 12 Mayıs Fox TV Mahkum full bölüm izle! Mahkum dizisi son bölüm HD izle!

Mahkum dizisi Perşembe günleri saat 20:00 'da Fox TV'de ekranlara geliyor.

Savcılık makamına döner dönmez ilk iş Barış'ın peşine düşen Fırat, onu köşeye sıkıştıracak büyük hamleler peşindedir. Zahit'ten aldığı bilgi sayesinde, söz verdiği gibi yeniden adliyeye sanık olarak kendi elleriyle götürür. Av avcı hikayesinde roller değişmişken Barış tarafından hiç tahmin etmediği bir hamle ile karşılaşır.

Barış için Fırat'ın dönüşünden daha büyük bir şok gözlerinin önündeki Savaş'tır. Bu zamana kadar işlediği tüm suçların hesabını sormak için dönmüştür. Peki Savaş gerçek midir? Yoksa zihninde yarattığı bir düşman mı? Barış bu korkunç sorunun peşinden giderken Fırat'tan son bir hamle gelir. Onu en zayıf yerindenden vuracaktır.

Fırat bu büyük hamlesiyle başarılı olabilecek midir?

MAHKUM CANLI İZLE!

MAHKUM SON BÖLÜM İZLE!

Ölümün eşiğinden annesinden gelen haberle dönen Barış, yaşadığı travmanın etkisinde sürüklenmeye başlar. Zahit'in yalanına inanmış, bu yalanla yaşamaya başlamıştır. Onun bu değişik ruh hali Büge'nin dikkatini çeker. Barış herkesten habersiz, kendi zihninin içinde bir yolculuğa başlar.

Mücadelesini zaferle bitirmeye çok yakın olan Fırat, onu köşeye sıkıştırmaya çalışan Başsavcı Asaf'a direnecektir. Tünelin ucundaki ışığa çok az kalmışken, Fırat görevine geri dönebilecek midir?

Ana karaktlerler

Fırat Bulut (Onur Tuna): Türkiye Cumhuriyeti Savcısı'dır.

Barış Yesari (İsmail Hacıoğlu): Savaş'ın ikizi.

Cemre Uysal (Seray Kaya): Avukat'tır.

Büge Yesari (Melike İpek Yalova): Savaş'ın eşi.

Sasha (Hayal Köseoğlu): Barış'ın asistanı.

Fox TvMahkumDiziGündemMagazinHaberler

"Gece." Dedi net bir sesle. "Hayatının sonunda kadar bir odaya tıkılıp kalamazsın."

"İstemiyorum," diye tekrarladım kısık bir sesle.

Sesli bir nefes alıp verdi. Masanın diğer tarafından bana doğru eğildi ve ellerimi elleriyle kavrayarak tuttu. "Bana bak." Ona bakmadığım da tuttuğu ellerimi kendine doğru çekiştirdi. "Yavrum, gözlerime bak." Sesinde ki tona dayanamayıp gözlerine baktım.

"Bak acı çektiğini biliyorum. Senin yaşadığın bu acıyı bende yaşadım. Neler hissettiğini çok iyi biliyorum. Hissettiğin bu acı geçer diyemem, çünkü geçmeyecek. Sadece hissetiğin o acıya alışacaksın. Öyle ya da böyle alışacaksın. Çünkü hayat devam ediyor..." Bir elini bana doğru uzattı ve çenemin altına gelen kısa saçlarıma dokundu. Bakışları gözlerimdeydi. Ama sanki sadece gözlerime bakıyor gibi değilde, gözlerimin içinden ruhuma bakıyor gibiydi. "...Seni böyle gördükçe kahroluyorum."

Bir anda gözlerim sulanmaya ve çenem titremeye başladı. Hep böyle oluyordu zaten, bir anda acının sert dalgası kıyıma vuruyor beni yerle bir ediyordu. "Üzgünüm, elimde değil Talha. Ben-Ben hissettiğim bu acıya dayanamıyorum." Göz pınarlarımdan iri bir damla yaş elimde olmadan gözlerimden aktığın da öylece bana bakan mavi gözlere bakıyordum. "Üz-günüm. Gerçekten."

Gözlerini yumdu ve sertçe yutkundu. Tekrar gözlerini açtığında, aynı anda oturduğu yerden kalktı ve tezgahın etrafında dolanarak yanıma geldi. Beni oturduğum yerden kaldırıp kollarının arasına çektiğinde ona itiraz etmedim ve huzur bulduğum kollarının arasına girdim.

"Ağlama." Yüzümü sıcak göğsüne bastırdığımda gözyaşlarım sıcak tenine bulaştı. Bedenime doladığı kolları sıkılaştı. "Gece lütfen ağlama."

Bir süre kollarında ağladım. Aslında uzun süredir her gün onun kollarında ağlıyordum. Ve gözyaşlarımın ona acı verdiğini de biliyordum. Ama yapabileceğim bir şey yoktu. İçimde ki acı içimdengözyaşlarımla beraber taşıyordu. Buna engel olamıyordum...

Talha saçlarımı usulca okşamaya başladığında, gözlerimi sıkıca yumdum. Gözyaşlarım dindiğinde ona daha fazla acı vermemek için kollarından çıkmadan geri çekildim. Başımı kaldırarak ona baktığımda, aynı şekilde oda başını eğerek bana bakmıştı. Bir elini yüzüme doğru uzattı ve yanağımda asılı kalan gözyaşını sildi.

"Tamam." Diye mırıldandım. Talha anlamayarak gözlerime baktığında, "Dışarı çıkalım." Diye konuştum.

Dudaklarında içten bir gülümseme belirdi. Bana doğru eğilerek dudaklarıma kısa bir öpücük kondurduğunda, uzun süre sonra kalp atışımım değiştiğini hissettim.

Mavi gözlerinin içinde ki mutluluğu gördüğümde kendime kızdım. Talha beni içine düştüğüm acı kuyusundan çıkartmak için uğraşırken, ben hiçbir şey yapmıyordum. Kendim için olmasa bile sevdiğim adam için hissettiğim acıyla başa çıkmayı öğrenmeliydim.

Üzerimizi giyinip evden çıktığımızda, Talha parmaklarını parmaklarıma geçirerek sıkıca elimi tutmuştu. Ne kadar süre olmuştu bilmiyorum ama dışarıya çıkmayalı uzun zaman olmuştu. Dışarı çıkmadan önce kendimi kötü hissedeceğimi düşünsem bile öyle olmamıştı. Tam tersine kaldığımız hotelin arka tarafında ki ormanlık alanda Talha ile ele ele yürümek bana oldukça iyi gelmişti.

Ormanın tam içinde beton bir yürüyüş yolu vardı ve biz o yoldan yürüyorduk.

"Talha, biz neredeyiz?" Ona hiçbir zaman nerede olduğumuzu sormamıştım. O gün, kız kardeşimin ve annemin cenazesinin evden çıktığını gördükten sonra fenalık geçirerek bayılmıştım. Gözlerimi araladığımda bir otel odasındaydım. Talha, Muhammed, Batu ve Erende o otel odasındaydı. Kriz geçirmiştim. Uzun süre kendime gelememiş, durmadan bağırıp durmuştum. En sonunda biraz olsun kendime geldiğimde o otelden ayrılmış ve hayal mayel hatırladığım bir yolculuk yaparak kaldığımız bu hotele gelmiştik.

Talha benden böyle bir soru beklemiyor olacak ki duraksadı. Omzunun üzerinden bana baktığını hissetsem bile bakışlarımı ona çevirmedim.

"Çankırı'dayız."

Yavaşça başımı aşağıya yukarıya doğru salladım. Ben ona bir şey sormadıkça bana asla bir şey anlatmıyordu. "Burada ne kadar süre kalacağız?"

"İstediğimiz kadar."

"Biz resmi olarak kayıtlarda ölü olarak görünmüyor muyuz, nasıl burada herhangi bir sorun olmadan kalabiliyoruz?" Omzumun üzerinden ona baktığımda bana bakıyordu.

"Tanıdığım birinin mekanı. Herhangi bir sorun olmaz, endişelenme." Elimi kavrayan elinin baş parmağı usulca elimi dış yüzeyini okşadı.

"Peki Muhammedler..." Duraksadım ve derin bir nefesi cigerlerime çektim. "Onlar nerede?"

"Onlar burada değiller, Ankaradalar. Ama sık sık iletişim kuruyorum onlarla."

Bir süre sessizlik içinde yürüdük. Ormanın ferah havasını solumak, kuşların cıvıltısını dinlemek bana iyi gelmişti. Ama bana onlardan bile daha iyi gelen bir şey vardı, oda elini tuttuğum adamdı.

Ormanın içinde ki beton yol boyunca yürüdük. En sonunda beton yolun bitişine geldiğimizde, karşımızda muhtemelen hotele ait bir otopark çıkmıştı. Ben geldiğimiz yoldan geri döneceğimizi düşünürken Talha otoparkın içine doğru yürümeye devam etti. Gözlerim otoparkın sonunda ki aileye takıldığında olduğum yerde durdum. Benim durmamla beraber Talha da durdu. Bir adım önümde duraksarken, başını omzunun üzerinden bana doğru çevirdi. "Bir şey mi oldu?"

Gözlerim otoparkta bulunan aileye kaydı ardından hızla bakışlarımı o aileden çekerek Talhaya baktım. "Geri dönelim mi artık?"

Kaşları usulca çatıldı. "Daha yeni çıktık ama?"

"Sonra yine yürüyüş yaparız,"

"Gece," dedi yavaşça. Tamamen bana doğru döndü. Boşta olan eli yüzüme doğru uzandı ve yanağımı kavrayarak okşadı. "Dışarı çıkmamızın tek nedeni yürüyüş yapmak değil."

Anlamayarak ona baktım.

"Biriyle buluşacağız."

Kaşlarım çatıldı. "Ben kimseyle buluşmak falan istemiyorum."

Talha konuşmak için dudaklarını araladığında gözlerim omzunun arkasından gördüğüm kişiye çarptı. Elleri kot pantolonunun cebinde gülümseyerek gözlerime bakan kişi, eğer bir hayalden ibaret değilse Ali'ydi.

"Aşk olsun cadı. Ben seni görmek için Ankara'dan buraya tam 135 kilometre yol kat edeyim, senin dediğine bak hele."

🕯️

Sizi çoook özlemişim! 💞

Sınav boyunca sürekli mesaj atıp bana iyi dileklerde bulunan herkese çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız!

Bu arada bu bölümü yazarken acayip zorlandım. Sanırım kitaba ara vermemden kaynaklı bir durum. Yani bazı yanlışlar olabilir bölümde kusuruma bakmayın.

Yeni bölümde görüşene dek hoşçakalın!🤎