Mahkum 4. Bölüm Ne Zaman
kaynağı değiştir]
Konya'da Necmettin Erbakan Üniversitesi bulunmaktadır. Selçuk Üniversitesinin bölünmesi ile Konya'daki ikinci devlet üniversitesi olarak öğretime devam etmektedir.[34]
Kaynakça[değiştir Bilincim yavaş yavaş kendine gelirken, soğuktan donmuş bedenime sıcacık kollar sarıldı. Gözlerimi aralamaya çalışsam da yapamadım. Hala korkunun etkisindeydim. Fakat kesinlikle o oda da değildim.
Sırtım yumuşacık yere değdi. Ardından beni saran kollar bedenimden ayrıldı, üstüm örtüldü. Kafamda bir sıcaklık hissettiğimde açamadığım gözlerimi bir anda açtım. Karahan üstüme eğilmiş, saçlarımı okşuyordu. Nefesimi tuttum. Karahanla bu kadar yakın olmayı beklemiyordum. "Bakışmanızı bölmek istemem ama o seni karanlık odaya kapatmıştı." Doğru ya o beni odaya kapatmıştı. Bu durumda olmamın tek sebebi oydu. Gerçekten beni bırakıp gitmişti. Kaşlarım çatıldı. Onu elimle geriye ittirip yataktan doğruldum.
"Miray-"
"Kes sesini. Cani herif!"diye bağırdım. Ne ara gözlerim dolmuştu bilmiyorum ama yanaklarıma dökülüyordu. Yakıcı ve sıcak göz yaşlarım. "Korktuğumu biliyordun. Ama... ama sen beni o odaya kapattın. Manyak herif!. Sakın bana dokunma. Üzülmüşsün gibi de davranma!"dedim.
Hiç bir şey söylemiyor sadece beni izliyordu. "Buda ne kadar manyak olduğunu gösteriyor." Doğru. Bir süre daha bana baktı, sonra arkasını dönüp gitti. Evet cidden manyak herifin teki. Burda yaşanılanlar bir tek benim umrumda galiba. Çünkü az önce hiç bir şey olmamış gibi arkasını dönüp gitti.
Karahanın odasındaydım. Uykum vardı. Ama burda da uyumak istemiyordum. Yataktan yavaşça kalktım, aşağı kendi odama geçtim. Neyseki Karahan etrafta yoktu. Ona görünmeden odama geçebildim. Onun suratını dahi görmek istemiyordum. Dolabımdan kıyafetlerimi aldım ve banyoya geçtim. Odamın kapısını da kitlemeyi de ihmal etmedim. Sıcak suyun altına girdim. Hala kendimi çok yorgun hissediyorum. Bir günde hem kaçmış hemde odaya kitlenmiştim. Omzum sıcak suyun etkisiyle sızlamaya başladı. Kurumuş kanı tenimden silerken, sıcak suyun etkisiyle yeniden kanamaya başladı. Evet dün kendimi o kadar çok zorlamıştım ki dikişlerim açılmıstı. Dünü hatırlamak bile istemiyorum. Hoş istemesem bile hafızamdan bu yaşanılanları silemeyeceğim. Tamamen temizlendikten sonra duştan çıktım omzum hala kanıyordu. Dolaptaki sargı bezini sarabildiğim kadar sardım. Buna sarmak denilirse. En azından kıyafetime kan gelmeyecekti.
Kapıyı kitlediğim için bornozumla odama geri girdim. İki çift siyah gözle karşılaştım. Bu... bu içeri nasıl girmişti? Kafamı kilitlediğime emin olduğum kapıya baktım. Ortada ne kilit nede kapı vardı. "Çok güzel ruh hastası, manyak kapıyı kırmış." Kaşlarımı çattım gözlerimi kapıdan ayırıp, yatağımda oturan adama diktim.
"Ne yaptığını sanıyorsun! Buraya istediğin zaman giremezsin!" Bağırdım. Bağırırken de omzum acımıştı fakat şuan o kadar çok sinirliydim ki yüzümde acıya dair mimik bile oynamadı.
"Kes sesini Miray."dedi. Onunda kaşları çatılmıştı. Dalga mı geçiyordu benimle. Sanki ben onu kaçırıp odaya kapattım yada vuruldum. Sonra bir şey oldu omzumda gözlerimi yaşartacak bir sızı ve kolumda süzülen sıvı. Sargı bezi de işe yaramamıştı anlaşılan. Omzuma hafif bakmak için gözlerimi Karahandan çektim. Ben şuan Karahanın önünde bornozumla durup kavga mı ediyordum. "Evet." Bir kerede erken uyar dimi iç ses.
"Defol git odamdan!" dedim. Arkamı dönüp tekrar banyoya girdim. O gidince giyinebilirdim. Omzumda ki yara kendini belli ederken kolumdan zemine kan akmaya başladı. Tekrar duşa girip kolumu temizledim. Ağlamaya başlamıştım. Canım çok acıyordu. Şuraya çömelip anneme istiyorum diye ağlamak istiyordum. Onları çok özlemiştim. Üç gün olmuştu ama başıma gelmeyen kalmadı. Üstüme havlu aldım ve bedenime sardım. Çok bornoz vardı ama omzum kanayıp duracağı için açıkta kalması gerekiyordu. Tekrar temiz bir sargı bezi alıp sarmaya başladım. Canım çok yanıyor ve ağlıyordum. Ağzımdan küçük hıçkırıklar kaçıyordu. Sonra bu şiddetlendi. Sesli bir şekilde ağlamaya başladım. Niye bunlar benim başıma geliyordu ki.
kaynağı değiştir]
Bilincim yavaş yavaş kendine gelirken, soğuktan donmuş bedenime sıcacık kollar sarıldı. Gözlerimi aralamaya çalışsam da yapamadım. Hala korkunun etkisindeydim. Fakat kesinlikle o oda da değildim.
Sırtım yumuşacık yere değdi. Ardından beni saran kollar bedenimden ayrıldı, üstüm örtüldü. Kafamda bir sıcaklık hissettiğimde açamadığım gözlerimi bir anda açtım. Karahan üstüme eğilmiş, saçlarımı okşuyordu. Nefesimi tuttum. Karahanla bu kadar yakın olmayı beklemiyordum. "Bakışmanızı bölmek istemem ama o seni karanlık odaya kapatmıştı." Doğru ya o beni odaya kapatmıştı. Bu durumda olmamın tek sebebi oydu. Gerçekten beni bırakıp gitmişti. Kaşlarım çatıldı. Onu elimle geriye ittirip yataktan doğruldum.
"Miray-"
"Kes sesini. Cani herif!"diye bağırdım. Ne ara gözlerim dolmuştu bilmiyorum ama yanaklarıma dökülüyordu. Yakıcı ve sıcak göz yaşlarım. "Korktuğumu biliyordun. Ama... ama sen beni o odaya kapattın. Manyak herif!. Sakın bana dokunma. Üzülmüşsün gibi de davranma!"dedim.
Hiç bir şey söylemiyor sadece beni izliyordu. "Buda ne kadar manyak olduğunu gösteriyor." Doğru. Bir süre daha bana baktı, sonra arkasını dönüp gitti. Evet cidden manyak herifin teki. Burda yaşanılanlar bir tek benim umrumda galiba. Çünkü az önce hiç bir şey olmamış gibi arkasını dönüp gitti.
Karahanın odasındaydım. Uykum vardı. Ama burda da uyumak istemiyordum. Yataktan yavaşça kalktım, aşağı kendi odama geçtim. Neyseki Karahan etrafta yoktu. Ona görünmeden odama geçebildim. Onun suratını dahi görmek istemiyordum. Dolabımdan kıyafetlerimi aldım ve banyoya geçtim. Odamın kapısını da kitlemeyi de ihmal etmedim. Sıcak suyun altına girdim. Hala kendimi çok yorgun hissediyorum. Bir günde hem kaçmış hemde odaya kitlenmiştim. Omzum sıcak suyun etkisiyle sızlamaya başladı. Kurumuş kanı tenimden silerken, sıcak suyun etkisiyle yeniden kanamaya başladı. Evet dün kendimi o kadar çok zorlamıştım ki dikişlerim açılmıstı. Dünü hatırlamak bile istemiyorum. Hoş istemesem bile hafızamdan bu yaşanılanları silemeyeceğim. Tamamen temizlendikten sonra duştan çıktım omzum hala kanıyordu. Dolaptaki sargı bezini sarabildiğim kadar sardım. Buna sarmak denilirse. En azından kıyafetime kan gelmeyecekti.
Kapıyı kitlediğim için bornozumla odama geri girdim. İki çift siyah gözle karşılaştım. Bu... bu içeri nasıl girmişti? Kafamı kilitlediğime emin olduğum kapıya baktım. Ortada ne kilit nede kapı vardı. "Çok güzel ruh hastası, manyak kapıyı kırmış." Kaşlarımı çattım gözlerimi kapıdan ayırıp, yatağımda oturan adama diktim.
"Ne yaptığını sanıyorsun! Buraya istediğin zaman giremezsin!" Bağırdım. Bağırırken de omzum acımıştı fakat şuan o kadar çok sinirliydim ki yüzümde acıya dair mimik bile oynamadı.
"Kes sesini Miray."dedi. Onunda kaşları çatılmıştı. Dalga mı geçiyordu benimle. Sanki ben onu kaçırıp odaya kapattım yada vuruldum. Sonra bir şey oldu omzumda gözlerimi yaşartacak bir sızı ve kolumda süzülen sıvı. Sargı bezi de işe yaramamıştı anlaşılan. Omzuma hafif bakmak için gözlerimi Karahandan çektim. Ben şuan Karahanın önünde bornozumla durup kavga mı ediyordum. "Evet." Bir kerede erken uyar dimi iç ses.
"Defol git odamdan!" dedim. Arkamı dönüp tekrar banyoya girdim. O gidince giyinebilirdim. Omzumda ki yara kendini belli ederken kolumdan zemine kan akmaya başladı. Tekrar duşa girip kolumu temizledim. Ağlamaya başlamıştım. Canım çok acıyordu. Şuraya çömelip anneme istiyorum diye ağlamak istiyordum. Onları çok özlemiştim. Üç gün olmuştu ama başıma gelmeyen kalmadı. Üstüme havlu aldım ve bedenime sardım. Çok bornoz vardı ama omzum kanayıp duracağı için açıkta kalması gerekiyordu. Tekrar temiz bir sargı bezi alıp sarmaya başladım. Canım çok yanıyor ve ağlıyordum. Ağzımdan küçük hıçkırıklar kaçıyordu. Sonra bu şiddetlendi. Sesli bir şekilde ağlamaya başladım. Niye bunlar benim başıma geliyordu ki.
Necmettin Erbakan Millî Görüş şeklinde ifade ettiği siyasi-dinî ideolojik anlayışın kurucusu olarak bilinir.